یک دشت گُل از چهرۀ او چیده می‌شد            وقـتی که هـمـنامِ عـلـی نـامـیـده می‌شد

بـا مـقـدمـش مـثـل رســولِ مـهـربـانـی            باران رحـمت در جهـان باریـده می‌شد

دشمن اگر آن لحظه… اِستغفار می‌کرد            بی‌شک ز لطفِ بی‌حَدَش بخشیده می‌شد

دیگـر نـیـازی بود بر خـورشـید وقـتی            نورِ جمـالش بر جهـان تابـیـده می‌شد؟!

از قامتش می‌شد نـبی را جستجـو کرد            حـتیٰ اگر که صورتش پـوشـیده می‌شد

تـیــغـی دو دَم در اِنـحــنـایِ اَبـروانَـش            باهر رجزخوانیِ چشـمش، دیده می‌شد

در مـعـرکه مـانـنـدِ پـیـکـارِ ابـالفـضـل            طومارِ دشمن از زمین، پیچـیده می‌شد

جولانِ شمشیر و عیارِ ضربِ شـستـش            با ذوالفـقار و مرتضیٰ، سنجـیده می‌شد

اکـبر اگر هـمراهِ سـاقی حـمله می‌کـرد            از ریشه بی‌شک، دشمنش خشکیده می‌شد

ای‌کـاش از دریـای لـطـفِ بی‌کـرانـش            بر جان ما هم قـطـره‌ای نوشـیده می‌شد